Historia szkoły

Odzyskanie Ziem Zachodnich i Północnych przez Polskę w roku 1945 stało się początkiem nowej rzeczywistości, nowego życia politycznego, społecznego, gospodarczego i kulturalnego tych Ziem. (...) Szkolnictwo zawodowe na Ziemi Koszalińskiej zaczęło powstawać dopiero na przełomie roku 1946/47 - w Koszalinie, Słupsku, Człuchowie, Białogardzie, Szczecinku, Jastrowiu i Wałczu.

Praca w tych szkołach odbywała się w warunkach bardzo prymitywnych, brak było pomocy naukowych, sprzętu, podręczników a budynki były zdewastowane. (...) Tak jak w innych miastach i miasteczkach Ziemi Koszalińskiej i w Białogardzie z inicjatywy pana Leona Raka nauczyciela szkoły podstawowej oraz nauczycielki Jadwigi Czebotarewicz-Mańkowskiej zaczęła się organizować szkoła zawodowa.

Fakt ten zapisano w kronice szkoły następująco: "Już od dłuższego czasu dawał się odczuć brak szkoły zawodowej w Białogardzie, toteż staraniem pana Leona Raka nauczyciela szkoły podstawowej powstała w dniu 7 lutego 1947 roku Publiczna Dokształcająca Szkoła Zawodowa w Białogardzie."

    

Szkoła ta mieściła się w budynku Szkoły Podstawowej nr l, potem nr 2, liczyła 60 uczniów uczących się w dwóch oddziałach: krawieckim i mechanicznym (bez warsztatów). W szkole uczyło czterech nauczycieli: Leon Rak, Jadwiga Czebotarewicz-Mańkowska, Maria Juszkiewicz i Jan Kasprzykiewicz. Nauka odbywała się wieczorem. Biblioteka, którą prowadziła pierwsza nauczycielka języka polskiego pani Jadwiga Czebotarewicz-Mańkowska liczyła 26 książek. W roku szkolnym 1947/48 powstała Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa. Pierwszy nabór liczył 240 uczniów. (...). Uczniowie działu mechanicznego praktyczną naukę zawodu odbywali w Parowozowni PKP w Białogardzie. Dział krawiecki posiadał 7 maszyn do szycia ustawionych w jednej z sal lekcyjnych. Szkoła liczyła wtedy 7 oddziałów: 5 metalowych i 2 krawieckie. Uczyło 11 nauczycieli i 5 nauczycieli zawodu. (...)

Rok szkolny 1947/48 zakończył się uroczystością wydania świadectw ukończenia Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej 19 absolwentom, między innymi otrzymali je: Majewski, Łukasiewicz, Dobrzyński, Majcher, Kucharski. Rok szkolny 1948/49 rozpoczął się dla szkoły szczęśliwie, 20 września 1948 roku otrzymała nowe pomieszczenie przy ulicy Stalina 14 (obecnie Dąbrowszczaków), w którym do dziś się mieści. Szkoła liczyła wówczas 384 uczniów. W tym samym roku obok Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej powołane zostaje do życia Państwowe Liceum Mechaniczne I i II stopnia. Szkoła otrzymała też własny internat w dawnym hotelu "Kujawskim" przy ulicy Wojska Polskiego 49.

    

Warsztaty szkolne mieściły się w suterenie szkoły i w warsztacie przy ulicy Brzozowej 15 (obecnie gen. Wł.Sikorskiego). Młodzież szkolna aktywnie uczestniczy w pracach na rzecz miasta. W tymże roku szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez miejscowe społeczeństwo. Podczas tej uroczystości Szkolny Zespół Teatralny wystawił sztukę "Skąpiec". Zorganizowano wystawę prac uczniowskich. W tym też roku utworzona została szkolna orkiestra.

W roku szkolnym 1949/50 w Publicznej Średniej Szkole Zawodowej uczyło się 310 uczniów, a w Państwowym Liceum Mechanicznym 126. Wyróżniający się uczniowie otrzymali dyplomy "Przodowników Nauki", z Liceum Mechanicznego byli to: Czajka Jan, Pawelczuk Eugeniusz, Zawiałow Anatol (późniejszy długoletni nauczyciel szkoły), z PŚSZ - Limanowska Anna, Ropiakówna Melania, Fedorowicz Eugeniusz. Organizacje młodzieżowe rozwijały swą ożywioną działalność. Trzeba podkreślić bardzo dobrą pracę ówczesnego Komitetu Rodzicielskiego, który wspólnie z uczniami i nauczycielami remontował szkołę. Uczniowie założyli w całym budynku instalację elektryczną, przysposabiali stare maszyny i urządzenia do pracy szkolnej. W tym roku po raz pierwszy opuściła Publiczną Szkołę Średnią już 57 osobowa grupa absolwentów. Byli wśród nich jeszcze niedawni żołnierze ze szlaków bojowych Polskiej Armii między innymi Syn Pułku Mieczysław Karpiński, bohater walk pod Poznaniem, Kutnem, przy zdobywaniu Wału Pomorskiego, Siekierek i Berlina. Dzieje jego można znaleźć w książce "Synowie pułku".(...)

    

W roku 1949 Leon Rak zostaje przeniesiony na stanowisko dyrektora Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej w Słupsku. Dyrektorem naszej szkoły zostaje pani Stefania Laska, a następnie pan Feliks Laska. W roku 1949 powstał Centralny Urząd Szkolnictwa Zawodowego, który objął swym zasięgiem całe szkolnictwo zawodowe. Uchwałą Prezydium Rządu z dnia 23 czerwca 1951 roku powstał nowy system szkolnictwa zawodowego. Te fakty zaczynają nowy etap w rozwoju naszej szkoły, który przypada na lata 1950-1955.

Szkoła została podzielona na trzy zakłady:

  • Państwową Średnią Szkołę Zawodową,
  • Liceum Mechaniczne I i II stopnia,
  • nowo utworzone Technikum Mechaniczne.

 

    

Szkoła w związku z rozbudową przeżywała trudności kadrowe. Nauczycielami byli: rzemieślnicy, pracownicy istniejących w mieście zakładów pracy, inżynierowie dojeżdżający ze Szczecina byli to: Zapatka, Piosik, Ferszke, Proszowski, w późniejszym okresie przybył do szkoły inż. Z.Komendant -wykładowca chemii oraz inż. Dzięcioł - nauczyciel matematyki. Liczba klas w Technikum Mechanicznym i Liceum Mechanicznym wynosiła 8 tj. 182 uczniów, a w PŚSZ naukę pobierało 244 uczniów.(...)

W grudniu 1950 roku dyrektor Feliks Laska zostaje przeniesiony do Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego w Koszalinie. Zarządzanie szkołą powierzono Stefanii Laska, zastępcą dyrektora jest pan E.Michalski. W roku 1951 opuszcza szkołę 15 pierwszych maturzystów.

    

Rok 1951/52 to rok dalszej reorganizacji szkolnictwa zawodowego - powstaje nowy typ szkoły - Zasadnicza Szkoła Zawodowa, w której zlikwidowano dział krawiecki i budowlany, a rozbudowano elektryczny. Pracę w szkole zaczynają pracownicy Zakładu Energetycznego w Białogardzie - Samulski Leon i Przewoźny. Zasadnicza Szkoła Zawodowa liczyła 9 oddziałów, Technikum Mechaniczne - 3 oddziały, a Liceum Mechaniczne - 2 oddziały. W roku 1952 szkołę opuszcza 78 techników, 30 absolwentów byłej Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej, 19 absolwentów Liceum Mechanicznego i 98 absolwentów ZSZ. Egzaminy końcowe i egzaminy dojrzałości wykazały wysoki poziom przygotowania zawodowego uczniów.

W roku szkolnym 1952/53 na stanowisko dyrektora powraca Feliks Laska. Od chwili powstania ZSZ i technikum szkoły te posiadały oddzielne kierownictwo. Dyrektorem technikum był Feliks Laska, a ZSZ - inż. Józef Zapatka.

    

W roku szkolnym 1953/54 szkoła podlega jednemu kierownictwu - panu F.Lasce. Rozpoczyna się likwidacja Technikum Mechanicznego, a nabór młodzieży prowadzono tylko do ZSZ.

W latach 1953-1956 wzrasta baza materialna szkoły, organizowane są nowe działy: radiowy, elektroniki i teletransmisji - wymaga to oczywiście wielkiego nakładu środków i przygotowania kadry do prowadzenia zajęć.

    

W 1956 roku zostało ostatecznie zlikwidowane Technikum Mechaniczne. Gwałtowny rozrost szkoły przypada na lata 1961-1965. Baza materialna szkoły nie nadążała za potrzebami. Wynikają stąd duże trudności zarówno w szkole jak i w warsztacie i internacie. Brakowało 5 nauczycieli przedmiotów teoretycznych i 8 nauczycieli zawodu. Nauczyciele pracują w bardzo trudnych warunkach, gdyż szkoła zajmuje izby lekcyjne tylko na parterze i I piętrze budynku szkolnego. Drugie piętro zajmuje Szkoła Podstawowa Nr 3. Przyjęto pierwszych 48 uczniów do klasy obróbki skrawaniem. W roku 1962 zostało powołane do życia Technikum Mechaniczno-Elektryczne.

W latach 1962-1973 młodzież technikum uczyła się w specjalnościach: radiotechnika i telewizja, elektrotechnika, elektronika, miernictwo elektryczne. W latach tych technikum opuściło 676 absolwentów. Dynamicznie rozwija się Zasadnicza Szkoła Zawodowa, do której w tym roku przyjęto 267 uczniów. Ogólna liczba uczniów wynosiła 503.

    

W roku szkolnym 1962/63 liczba uczniów szybko wzrasta i wynosi 638. Dyrekcja szkoły czyni starania w Kuratorium Okręgu Szkolnego i Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Białogardu o wykwaterowanie z budynku szkolnego Szkoły Podstawowej Nr 3, Obciążenie sal szkolnych wzrasta, warunki pracy pogarszają się ponieważ niewspółmiernie do bazy materialnej szkoły wzrasta liczba uczniów.

W roku szkolnym 1962/63 otwarte zostaje Technikum Mechaniczno-Elektryczne dla Pracujących, którego dyrekcję powierzono panu Zygmuntowi Adamowiczowi. Ponadto szkoła obejmuje szkoły filialne w Świdwinie i Karlinie, które w oparciu o POM-y, kształcą mechaników maszyn rolniczych. W roku szkolnym 1963/64 w szkole uczy się 1269 uczniów, a w roku 1964/65 - 1742 uczniów. Jest to największa liczba uczniów w ciągu 50-lecia istnienia szkoły.

    

W roku szkolnym 1961/62 na jedną izbę lekcyjną przypadało 60 uczniów, a w roku szkolnym 1964/65- 136.(...)

W latach 1964-1972 wzrosła liczba nauczycieli z 34 w roku szkolnym 1959/60 do 70 pełnozatrudnionych i 33 w niepełnym wymiarze godzin. (...) Dużym wysiłkiem nauczycieli-wychowawców do pracy w gospodarce narodowej przygotowano pokaźną kadrę absolwentów różnej specjalności: 350 ślusarzy, 375 tokarzy, 429 elektromonterów, 207 monterów radia i telewizji, 178 frezerów, 167 elektroenergetyków, 287 w innych zawodach takich, jak: mechanik maszyn rolniczych, techników mechaników - 211, elektroników - 217, elektromechaników - 106.

    

W roku 1972 na emeryturę odchodzi dyrektor Feliks Laska, który w dużej mierze był twórcą historii szkoły i jej prestiżu w środowisku.

Od l września 1972 roku dyrektorem naczelnym szkoły zostaje mgr Jarosław Diber dotychczasowy zastępca dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Białogardzie. Zasadnicza Szkoła Zawodowa, którą kierował od roku 1969 z-ca dyrektora inż. Stanisław Mirowski kształciła elektromonterów, ślusarzy, tokarzy, frezerów i mechaników maszyn rolniczych. W ramach Technikum Mechaniczno-Elektrycznego, którym od roku 1972 kierowała z-ca dyrektora mgr Teresa Wójcik istnieją klasy: maszyny i aparaty elektryczne i obróbka skrawaniem na podbudowie ZSZ. Od roku 1982 dyrektorem technikum jest mgr Tadeusz Kopczyński. Oprócz wymienionych funkcje dyrektorskie w naszej szkole sprawowali: inż. Anatol Zawiałow, Henryk Kucharski, Witold Krupa i dr Wacława Grawicz.

    

Do roku 1982 zawód technika o specjalności energetyk i obróbka skrawaniem można było zdobyć również w Technikum dla Pracujących. Obecnie nie ma chętnych do kształcenia się w tym systemie.(...) l września 1984 roku zostały utworzone klasy przysposabiające uczniów szkół podstawowych do zawodu (kl. VII, VIII). Rokrocznie przyuczamy do zawodu młodzież wymagającą szczególnej troski ze względu na stan zdrowia i poziom umysłowy.

W latach 1973-1986 dokonano rozbudowy i modernizacji obiektów szkolnych. Do najważniejszych osiągnięć należy rozbudowa i modernizacja warsztatów szkolnych przeprowadzona pod kierunkiem inż. Jana Wojtkiewicza. Zbudowane zostało boisko sportowe do piłki nożnej, ręcznej i bieżnia. Przy budowie obiektów sportowych wyróżnili się nauczyciele wychowania fizycznego: Zbigniew Kozłowicz, Jerzy Kuciński i nauczyciele zawodu: Tadeusz Jarosz, Jan Aleksandrowicz, Jan Wojtkiewicz(...). W szkole funkcjonowała od 1969 roku pracownia techniczna i elektryczna, ale w związku z profilem kształcenia postanowiono urządzić jeszcze jedną pracownię elektryczną, której organizacji podjął się w roku szkolnym 1973 koi. Zbigniew Sielecki. W tym też czasie został uruchomiony radiowęzeł szkolny, który w ramach obchodów 40-lecia szkoły ulega gruntownej modernizacji.

    

W latach 1973-1986 mury szkoły opuściło 812 techników z wyuczonym zawodem: maszyny i aparaty elektryczne oraz obróbka skrawaniem, natomiast zasadniczą szkołę zawodową 3393 w różnych specjalnościach. W 1987 roku kadra nauczycielska to 52 nauczycieli pełnozatrudnionych i 21 nauczycieli zatrudnionych na tzw. godzinach. W latach osiemdziesiątych spora grupa nauczycieli odeszła na zasłużone emerytury (11), nie zerwali oni całkowicie swoich związków ze szkołą pracując w niepełnym wymiarze godzin.(...)

Gdy w czerwcu 1990 roku na zasłużoną emeryturę odszedł dyrektor Jarosław Diber w kierownictwie szkoły zaszły zmiany. Naczelnym dyrektorem szkoły został mgr inż. Jerzy Baran, na swoich zastępców powołał mgr T.Kopczyńskiego, mgr T.Muś oraz inż. J.Wilczyńskiego, który tę funkcję sprawował do grudnia 1993 roku. Z dniem l stycznia 1994 roku stanowisko to objął mgr inż. J.Kotlęga. W ostatnich latach dyrekcja szkoły wiele wysiłku włożyła w zorganizowanie nowych kierunków kształcenia młodzieży wychodząc naprzeciw społecznemu zapotrzebowaniu. Tym bardziej, że w latach 90 widoczne jest zainteresowanie młodzieży kierunkami kształcenia w naszej szkole, co wyraziło się gwałtownym wzrostem liczby uczniów. W roku szkolnym 1991/92 rozpoczęło swoją działalność Liceum Mechaniczne o specjalności mechanik naprawy maszyn i urządzeń. W następnym roku powstało Liceum Handlowe o kierunku magazynier-sprzedawca.

 

W 1993/94 roku dla młodzieży kończącej zasadniczą szkołę zawodową o kierunku elektrycznym zaproponowano kontynuację nauki w trzyletnim technikum o specjalności elektroenergetyk.

W latach 1986-1996 szkołę ukończyło 498 techników o specjalności maszyny i aparaty elektryczne i obróbka skrawaniem. W roku 1995 licea zawodowe miały już swoich absolwentów: 31 sprzedawców i 44 mechaników naprawy maszyn i urządzeń. W tym czasie również zasadniczą szkołę zawodową ukończyło 956 absolwentów różnych zawodów, 874 uczniów tzw. klas wielozawodowych uczących się zawodów u różnych rzemieślników. W dalszym ciągu zdobywają w naszej szkole zawód uczniowie z lekkim upośledzeniem umysłowym. W ostatnim dziesięcioleciu szkołę specjalną ukończyło 111 uczniów.

Opracowano na podstawie monografii szkoły autorstwa mgr Teresy Muś, mgr Krystyny Sęk, mgr Janiny Buczmy, mgr Stanisława Miszty z roku 1997.